Boston Celtics geçen ay NBA Finalleri’ni kazandıktan sonra – dört maçta birlik bir centilmenlik süpürmesinde sefil görünümlü Dallas Mavericks’i yenerek – yıldız forvet Jayson Tatum, deneyimli muhabir Lisa Salters ile maç sonrası röportajı için kenara doğru ilerledi. Başında ters bir NBA Şampiyonu şapkası takmış ve yüzünü bir havluyla silerek, Salters’ın “Sonunda şampiyon olmak nasıl bir duygu?” sorusunu dinledi.
Bu sadece kenar çizgisi klişesi değildi. Celtics’in zaferi kaçınılmaz görünse de, bu şampiyonluk neredeyse on yıl süren, kazanmanın ne kadar zor olabileceğine dair bir eğitimin doruk noktasıydı. Tatum ve takım arkadaşı Jaylen Brown, bu yıllar boyunca Celtics takımının temel taşları ve NBA’in yıldızlara dayalı sisteminin temel direkleri haline geldiler, ancak aynı zamanda Cleveland Cavaliers, Milwaukee Bucks ve Golden State Warriors’ın elinden hayal kırıklığı yaratan ve hatta bazen aşağılayıcı yenilgiler de aldılar – ve tüm bu yenilgilerin ortasında, taraftarların şüpheciliği ve öfkesinin yükünü onlar çekti.
Salters’ın asıl sorusu şuydu: Bu kadar çok yanlış başlangıç ve kaçırılmış fırsattan sonra nihayet şampiyon olmak nasıl bir his? “Çok gerçeküstü,” diye mırıldandı Tatum, Salters’ın ötesine bakmadan önce, zaferin gerçekliği onu alt etmiş gibi görünüyordu. Sonra bağırdı: “Başardık!” Başını kirişlere doğru eğdi ve tekrar bağırdı: “Başardık!”
Lakers ve Celtics arasındaki 2008 Finallerini izleyen NBA hayranları burada bir yankı fark etmiş olabilir. Celtics’in zaferinden sonra Oyıl, Salter, arkasında yıllardır hayal kırıklığı yaratan şampiyonluk umutları olan bir başka yıldız olan Kevin Garnett ile röportaj yaptı. Şapkası yüzünün üzerine kadar çekilmiş olan Garnett, zafer karşısında neredeyse sözsüz kalmış gibi görünüyordu. “Dostum, şu anda çok heyecanlıyım,” diye başladı, sonra başını geriye atıp çığlık attı – sanki kendini bu pozisyonda bulduğu için şok olmuş gibi – “Her şey mümkün!” 2008’deki o anı izlerken, ikinci nesil Celtics düşmanı olan ben bile hayrete düştüm. Garnett gerçekten, tutarsızlıktan şiire doğru yol alan coşkulu bir ruh tarafından kendiliğinden ele geçirilmiş gibi görünüyordu.
Garnett’in röportajı, taraftarların bilincinde yaşamaya devam eden kutlama amaçlı NBA imgelerinin bir parçasıdır. 2000 yılında Kobe Bryant, takım arkadaşı Shaquille O’Neal’a ikonik bir alley-oop yaptırdı, Shaquille O’Neal topu tek eliyle smaçladı, sonra yere doğru koştu, ağzı açık, kolları yukarıda ve parmakları çılgına dönmüş Lakers taraftarlarının kalabalığına doğru işaret ediyordu. 2001 Finalleri’nde Allen Iverson, düşen Tyronn Lue’nun üzerinden uzun bir köşe ikiliği attı, ardından sahada ilerlerken küçümseyici bir göz teması kurarken üzerinden atladı. Taraftarlar Dwyane Wade-LeBron James hızlı hücumlarını sevgiyle anarlar — ama özellikle Wade’in topu sırtının arkasından James’e pasladığı, James’in smaç için geriye çekildiği anda kollarının Mesih pozuna uzandığı, sanki Milwaukee taraftarlarına: Eğlenmiyor musunuz? demek ister gibi soğuk, gereksiz yere vahşi 2010 smaçını. Daha yakın zamanda, Damian Lillard Portland’da Paul George’un üzerinden uzun bir üçlük atarak 2019 birinci tur serisini sonlandırdı ve George’un takım arkadaşı Russell Westbrook’a olan saygısızlığını kısa bir el sallama vedasıyla noktaladı.
Bu anlar sadece sporcuların fiziksel ve zihinsel yetenekleriyle ilgili değil. Oyuncuların estetikiçgüdüleri, sporu izlemek için güzel kılan şeyin ne olduğuna dair anlayışları. NBA oyuncuları — yüzleri kask veya maskelerle gizlenmemiş, kişiliklerini ortaya koymaları için onları teşvik eden bir ligde oynayan sporcular — bu konuda özellikle iyidirler. Güzellik algılarını o kadar keskinleştirmişlerdir ki, bunu içgüdüsel olarak üretirler, tıpkı her gün orta sahadan üçlük atmanın maç sırasında şutu zahmetsizmiş gibi göstermelerini sağlaması gibi. “Harika bir spor anı” hakkında sarhoş edici bulduğumuz şey sadece atletik başarı değil, aynı zamanda yolyapılır.
