Abdul Manan’ın hayatının büyük bir bölümünde, Afganistan ve Pakistan’ı ayıran sınır, haritadaki bir çizgiden biraz daha fazlasıydı. Kendisinden önceki nesiller gibi, 55 yaşındaki Bay Manan da her gün Pakistan tarafındaki kerpiç evinden ailesinin Afganistan’da onlarca yıldır yetiştirdiği buğday tarlasına gidip geliyordu. Dört oğlu da onunla birlikte sınırı geçiyor, bir taraftaki pazarlardan diğer taraftaki evlere elektronik eşyalar ve bakkaliye ürünleri taşıyordu.
Bu, Pakistan’ın Chaman kasabasında yaşayan on binlerce kişinin paylaştığı bir yolculuktu. Burası, insanların yalnızca Pakistan’dan aldıkları ulusal kimlik kartlarını kullanarak geçebildiği son resmi sınır geçiş noktasıydı. Ardından, Ekim ayında kapılar kapandı.
Pakistanlı yetkililer, seyahatlerin çoğunun sınırın Pakistan tarafından başlatılmasına rağmen, kısıtlamaların gerekli bir güvenlik önlemi olduğunu söylüyor. Zira ülke, Taliban’ın 2021’de Afganistan’da iktidarı ele geçirmesinden bu yana sınır ötesi militan şiddetin yeniden canlanmasıyla boğuşuyor.
Pakistan makamları, sınırın çizilmesinden bu yana geçen bir asırdan bu yana ilk kez, ülkede yaşayanlardan geçiş yapmadan önce pasaport ve vize göstermelerini istiyor. Yetkililer, bunların neredeyse hiçbirinin sahip olmadığı belgeler olduğunu söylüyor.
Kurallar günlük hayatlarını altüst etti. Küçük esnaf, mallarının çürüdüğü ve kepenk indirilen dükkanların faturalarının arttığı dükkanlarından etkili bir şekilde dışarı atıldıklarını söylüyor. Çiftçiler buğday hasadını kaçırdıklarını ve ailelerini besleyemediklerini söylüyorlar. Bir zamanlar elektrikli eşyalar ve bakkal ürünleri gibi malları sırtlarında veya el arabalarında taşıyarak günde 3,50 dolara kadar kazanan hamallar, tek gelir kaynaklarını kaybettiler.
