Matthew Barney’nin başına son 15 yılda ilginç bir şey geldi: Değeri bilinmemeye başladı.
Sanatçı 1990’ları atletik direnç ve vücut dehşetinin tuhaf, yapış yapış çarpışmalarını yaratarak geçirdi. İlk “Cremaster Cycle” (1994-2002), Guggenheim Müzesi’nde henüz 35 yaşındayken zirveye ulaşan, sürekli büyüyen bir film, heykel ve fotoğraf sistemi, yeni Amerikan sanatının zirvesindeki yerini teyit ediyor gibiydi.
Ancak, bundan sonra neredeyse on yıl boyunca, antik Mısır mitolojisi ve Amerikan araba kültürünün hantal bir evliliği olan muazzam “Temel Nehri” (2007-2014) ile mücadele etti. Zaman geçti. Zevkler değişti. Müzeler, anıtsal olmayan, geçici ve hem fiziksel hem de entelektüel olarak dayanıksız olan heykeller için Barney-fobik bir modaya kapıldılar.
Barney’nin yaklaşımı, ilk günlerinde heykelini yaptığı petrol jölesi gibi, sabit kalmadı. Sessizce, bronz dökümünün cesur yeni yöntemlerini geliştirdi. Özel olarak, genç sanatçıları erken dönem performanslarını bungee kordonları ve koşum takımlarıyla yeniden canlandırmaya davet etti. Şimdi 50’li yaşlarında olan Barney, kariyerinin en iyi işini yapıyor.
Yüce “Redoubt” (2019) ve hüzünlü “Secondary” (2023), Barney’nin spora olan erken ilgisini ve Amerikan kuzeybatısına olan bakışını elektrokaplamalar ve seramikler gibi yeni medyaya yeniden yönlendirdi. Her iki proje de dansın yeni unsurlarını, özellikle de icracıların partnerlerine tepki olarak hareketlerini yeniden dengelemelerini gerektiren temas doğaçlamasını tanıtarak multimedya uygulamasını canlandırdı. Ortaya çıkan şey, gençliğindeki plastinasyonlarından herhangi birinden daha narin, daha sakin, daha cömert ve daha özgür oldu.
“Secondary” projesi şu anda Paris’teki Cartier Vakfı’nda büyük bir gösterinin konusu. New York’ta, Gladstone Gallery’de birkaç gün daha, ilgili heykeller ve videolardan oluşan bir sergi, kaçırmış olabileceğiniz daha özgür Barney’i ortaya çıkarıyor.
