Kredi… Linda Xiao, The New York Times için. Yemek stilisti: Maggie Ruggiero. Sahne aksesuarı stilisti: Sophia Eleni Pappas.
Benim büyüdüğüm evde, Kore barbekü kıyafetleri, evde mangal yaptığımız geceler için ayırdığımız yırtık pırtık tişört ve eşofmanlardan ibaretti. Evde mangal derken, kapalı alanda mangal yapmayı kastediyorum.
Ailem, yuvarlak, lake yemek masamızda et ızgara yapardı. Ortada, üzerinde üç ayaklık kubbeli bir çelik tekerlek bulunan taşınabilir bir bütan ocağı vardı; annemin bir metal işçisi arkadaşının yaptığı ağır, siyah bir tava. Uzay gemisine benzeyen bir şeydi, bütan ocağının tam üzerinde duruyordu, galbi, soya soslu kısa kaburga; samgyeopsal, muhteşem yağlı domuz göbeği; ve chadolbaegi, ısıya maruz kalır kalmaz kıvrılan incecik dana göğsü dilimleriyle cızırdıyordu. Bu ateşli yemekler titiz ama sıradan, dikkat çekici ama bir araya getirilmesi kolaydı.
Tarif: Kore usulü barbekü bifteği
Yaptıkları karmaşayı hayal bile edemezsiniz. Bu yemeklerden birinin ardından basketbol formalarımız ve grup tişörtlerimiz doğrudan yıkamaya giderdi. Uçan daire tavasına gelince, onu çalana kadar birçok öğün çıkardık, New York’a kadar sürdüm ve bir daha asla geri getirmedim. (İki kez taşımak için çok ağır.)
Size özel bir Kore barbekü tavası yapabilecek bir metal işçisi arkadaşınız yoksa, normal bir açık hava ızgarası ve önceden marine edilmiş ve ızgaradan sonra dilimlenmiş tam biftekler de gayet iyi iş görür. Bu, Oregon, Portland’daki Jeju’nun şefi ve sahibi Peter Cho’dan öğrendiğim bir teknik.
