Mesleği uzun atlama ve özünde eğlence olan Tara Davis-Woodhall, Tokyo’nun 68.000 kişilik Olimpiyat stadyumunun tribünlerine baktı ve biraz gürültüye ihtiyacı olduğuna karar verdi. Pandemiden etkilenen Yaz Oyunları’na küçük bir ruh dozu bile enjekte etmek için Don Kişotvari bir girişimde bulunarak, ellerini teatral bir şekilde çırpmaya başladı.
Onlarca insan, aşağı yukarı, alkışladı.
Davis-Woodhall, üç yaz önce Olimpiyatların zorunlu olarak boş kalması hakkında geçen ay “Korkunçtu,” dedi. “İlk Olimpiyatımdı ve ‘Ne oluyor? Bu garip!’ dedim. Bittiğine sevindim ve Paris’e gidip gerçekten bir Olimpiyat deneyimi yaşayacağım için mutluyum.”
Davis-Woodhall gibi sayısız sporcu, yani Olimpiyatlarda yarışmış ancak gerçek anlamda bir Olimpiyat deneyimi yaşamamış olanlar, bu ay Paris’e aynı şeyi, yani normal Oyunları aramak için geldiler.
Çünkü Olimpiyatlarda normallik, ihtişamdır. 200’den fazla ulusal takımın ve milyonlarca taraftarın bir araya gelmesiyle oluşan belirgin ses ve renk kokteylidir. Aileleri ve arkadaşlarıyla kutlama yapmak veya onlar tarafından teselli edilmek için tribünlere tırmanan sporculardır. Genellikle izlemedikleri sporları tezahüratla destekleyen kalabalıklardır.
Çarşamba günü oynanacak rugby yedili maçlarının ilk turuna gelen seyirciler. Kredi… Gabriela Bhaskar, The New York Times için
