Celine Dion’un Paris Olimpiyatları açılış töreninin son şarkısını söylemesinden yaklaşık altı saat önce, Peacock adlı internet yayın hizmeti, “Bunun sonunda hepimiz ağlıyor olacağız” başlığıyla yayın kapsamına ilişkin bir tanıtım e-postası gönderdi. Yani belki de gösterdiklerinden daha fazlasını biliyorlardı.
Maratonun dört saatlik yayınının son bölümünde, kutlayan atletler, dans gösterileri ve konuşmalar bittiğinde, bazı çarpıcı güzel görüntüler ve dokunaklı anlar yaşandı: eski şampiyonları karanlıkta Seine Nehri’nden yukarı taşıyan sürat teknesi (Leos Carax’ın “Les Amants du Pont-Neuf” filmindeki muhteşem su kayağı sahnesinin gerçek hayattaki yankısı gibi). Meşalenin bir ateş böceğinin alevi gibi avlularında taşınmasıyla Louvre’un görkemli ölçeği ve dramatik aydınlatması. Meşalenin tekerlekli sandalyesinde sabit duran 100 yaşındaki bir Fransız bisikletçinin eline ulaşması ve Dion’un hastalığına meydan okuyarak Eyfel Kulesi’nde “Hymne à l’Amour”u söylemesi.
Ancak oraya ulaşmak sabır gerektiriyordu; hem yaz yağmurunda ıslanan sporcular, performansçılar ve seyirciler, hem de töreni Fransız organizatörler tarafından tasarlanıp NBC ve Peacock tarafından paketlendiği haliyle evde izleyenler için.
Etkinliğin geleneksel formatını terk etme kararı – atletlerin stadyuma doğru yürümesi için uzun, resmi geçit töreni – Seine Nehri boyunca su üstünde bir geçit töreni ve performanslar ile iki yönlü bir etki yarattı. Töreni daha büyük, daha çeşitli ve daha aralıklı olarak eğlenceli bir şeye dönüştürdü. Ancak aynı zamanda onu daha sıradan bir şeye de dönüştürdü – sadece şişirilmiş bir televizyon gösterisi, devre arası gösterisi, ödül töreni veya kendini tanıtmak ve sürdürmek için var olan bir tatil geçidi gibi.
Elbette bu gösteriler eğlenceli olabilir ve geleneksel Olimpiyat açılış töreni sıkıcı ve bitmek bilmeyen bir his uyandırabilir. Ancak diğer her şeye benzemiyordu ve Oyunların özel hissettirilmesinde önemli bir rol oynadı.
