Ashley Loehr ve Antoine Guerlain, White River’ın bereketli taşkın yatağı boyunca uzanan Vermont, South Royalton’daki organik sebze çiftliklerini satın aldıklarında, tarlaları ile hafifçe dönen su arasında uzanan yoğun çalı ve ağaçlardan oluşan tampon bölgede huzur buldular.
Yıl 2021’di, Kasırga Irene’nin kalıntılarının nehri kıyılarından çok öteye sürükleyip çiftliği ve eyaletin geniş alanlarını sular altında bırakmasından on yıl sonra. Bir başka böyle felaketi önlemeye kararlı olan önceki sahibi, en azından gelecekteki sellerin daha az acı verici olmasını sağlayacak yükselen bir orman duvarı hayal ederek proaktif bir şekilde ağaçları dikmişti.
35 fit genişliğindeki bariyerin yeterli olup olmayacağını bilmenin bir yolu yoktu – ta ki geçen Temmuz ayında Vermont’ta başka bir yıkıcı fırtına patlayana kadar. Nehir güçlendi ve tekrar tarlaları ele geçirip ekinleri mahvetti.
O zamandan bu yana, Bayan Loehr ve Bay Guerlain ile birlikte iki günlük fırtınadan ağır etkilenen yaklaşık 3.000 diğer Vermont çiftçisi, yeni ve acil bir hesaplaşmayla boğuşuyor: İklim değiştikçe, sözde 100 yılda bir -veya daha sık- meydana gelebilecek fırtınaların varlığını bilerek geleceği nasıl planlayacaklar?
Vermont çiftçileri iklimin iniş çıkışlarına uzun zamandır uyum sağlıyor: örneğin kışlar ısındıkça akçaağaç ağaçlarından daha erken faydalanıyorlar ve daha sıcak, daha yağışlı hava koşulları onları zararlılara ve mantarlara karşı daha savunmasız hale getirdiğinden meyve mahsullerine daha az yatırım yapıyorlar. Ancak geçen yazki felaket niteliğindeki sel felaketinin şoku -bu ayki bir başka zararlı sel felaketi- eyaletin dağlık arazisi ve Atlantik’e yakınlığı göz önüne alındığında hafifletilmesi zor bir risk seviyesinin altını çizdi.
