Gary Hustwit’in basit bir isteği vardı: vizyon sahibi müzisyen Brian Eno hakkında bir belgesel yapmak. Bu mümkün olmadığında, çok daha az basit bir yaklaşım geliştirdi. Eno hakkında 52 kentilyon belgesel yaptı.
Her 45’lik kaydedilmiş grubun bir filmi varmış gibi görünen bir zamanda, Hustwit’in Cuma günü açılışı yapılan “Eno”su, bir müzisyenin diğer portrelerinden farklı. Hatta bir portre bile değil, çünkü sabit veya statik değil. Bunun yerine, Hustwit filmin uzunluğunu, yapısını ve içeriğini yeniden yapılandıran tescilli bir yazılım programı kullandı.
Hustwit, Mayıs ayında filmin New York galasında izleyicilere, “Her oynatıldığında farklı bir film oluyor,” dedi. “Her izlediğimde şaşırıyorum.”
İşbirlikçisi, dijital sanatçı ve programcı Brendan Dawes, Eno ile yapılan 30 saatlik röportaj ve kişisel arşivinden 500 saatlik film dahil olmak üzere değişkenler nedeniyle filmin 52 kentilyon olası versiyonu olduğunu açıkladı. (Bir kentilyon bir milyar milyardır.) Dawes galada “Bu gerçekten büyük bir kutu seti olacak,” diye espri yaptı.
Hustwit, ertesi gün Chelsea’deki bir restoranda öğle yemeğinde, sinema salonlarının hala “130 yıllık bir teknik kısıtlama” tarafından yönlendirildiğini söyledi. “Teknolojiyi, anlatı ile ilginç şeyler yapmak için yapısal bir araç olarak kullanabiliriz. Bir filmin taştan oyulmuş ve her zaman doğrusal olması gerektiği fikri artık eskidi, bence. Film yapımcılığı için ileriye dönük başka bir olası yol var.”
