Smuin Contemporary Ballet, geçiş sürecindeki bir şirkettir. Otuz yıl önce, San Francisco Ballet’in eş yönetmenliğini yapmış ancak aynı zamanda Broadway ve Hollywood’da çalışmış bir koreograf olan Michael Smuin tarafından San Francisco’da kuruldu. Bu modern dans boyutundaki topluluk, popülist bale duyarlılığını ifade etti. Smuin’in 2007’deki ölümünden bu yana, Celia Fushille tarafından yönetiliyor. Ancak şimdi, özgeçmişinde Sacramento Ballet’i ve kendi grubunu yönetmek de bulunan eski bir şirket üyesi ve koreograf-ikametgahı olan Amy Seiwert devralmak üzere.
Bu iyi bir haber olabilir, çünkü Seiwert’in topluluğun bu hafta Joyce Tiyatrosu’nda sahnelediği üç New York prömiyeri programına katkısı açık ara en iyisi. Örneğin, “Renaissance” (2019) en ilginç müziğe sahip: Oakland merkezli bir kadın vokal topluluğu olan Kitka tarafından kaydedilen büyük ölçüde geleneksel Bulgar ve Slav şarkıları. Seiwert’in dansı, bu dünya dışı seslerdeki gizemin bir kısmını yakalıyor.
Şirketin en kıdemli ve yetkili dansçısı olan Terez Dean Orr, derin, geniş çömelmeler yapan ve papatya zinciri desenleriyle iç içe geçen kadınlardan oluşan bir kardeşliğe liderlik ediyor. Daha sonra, kostümüyle Orr’a bir tür gölge gibi görünen, erkekler tarafından asılı, döndürülmüş ve ağırlıksız bir şekilde etrafta dolaştırılmış Tess Lane beliriyor.
Eser boyunca, Seiwert’in koreografisi hem seslerin yükselen yaylarına biniyor hem de hızlı, alışılmadık ritimleri kaydediyor. Grup desenlerinde Bronislava Nijinska’nın güzelce vahşi halk düğünü dansı olan “Les Noces”in bir ipucu var, ancak “Renaissance” daha neşeli ve daha kutlamalı. Sonlara doğru, Lane tekrar erkekler tarafından yürütüldüğünde ancak şimdi bir kağıt bebek sırası kadınla el ele tutuştuğunda, bir dayanışma duygusu ortaya çıkıyor.
Bununla karşılaştırıldığında, Val Caniparoli’nin 2014 tarihli “Tutto Eccetto Il Lavandino” (“Mutfak Lavabosu Dışındaki Her Şey”) adlı eseri sıkıcıdır. Vivaldi’nin bir seçkisine göre, dansçılar çeşitli konfigürasyonlarda, sallanarak bale yapıyorlar. Bazı yerlerde hoş, ancak başlığın ima ettiği ve sonuçta bir destek lavabosuyla vurgulanan eksantriklik sonradan eklenmiş: ılık çırpınışlar, çizgi film hıçkırıkları, çılgın tavuk hareketleri. Dansçılar bunu satacak inançtan yoksun ve koreografi, müzikle donuk bir şekilde, tavırlarında sütlü ekmek niteliğini ortaya çıkarıyor.
