Yazar Simon Rich, yapay zekanın herhangi bir insanı geride bırakabilmesinin sadece zaman meselesi olduğuna inanıyor. Özellikle dört yıl. Peki, olay ne?
Popüler kültürün en tutarlı komik türlerinden biri olan Simon Rich hikayelerinde beklediğiniz şey tam da budur; klasik bir espri gibi kurulmuş bir temele sahiptir: açık bir dille geliştirilmiş sıkı bir öncül, biraz yanlış yönlendirme ve ardından mümkün olan en kısa sürede sunulan bir eksen kayması.
Bu hafta 10. kısa öykü koleksiyonu “Glory Days” yayımlanan Rich, geleceğe dair karanlık görüşünün, yakın zamanda kendisine halkın görmediği bir sohbet robotu gösteren bir yapay zeka bilim insanıyla uzun süreli bir dostluğundan kaynaklandığını söyledi. Daha ham, öngörülemez, yaratıcı.
Mayıs ayında bir öğleden sonra Los Angeles’taki ev ofisinde bana, “Yapay zeka hakkında gerçekten hiçbir şey bilmesem de, bunu duygusal olarak herkesten birkaç yıldır daha uzun süredir işliyorum” dedi.
Geçtiğimiz yıl düzenlemesine yardımcı olduğu ve yapay zeka tarafından hazırlanmış şiirler içeren “I Am Code” adlı kitabında yapay zekanın insan yaratıcılığının yerini almasının etkilerini ele aldı. Tema, nesiller arası “Geleceğe Dönüş” tarzı karşılaşmalar, distopya ve video oyunu karakterlerinin iç dünyası gibi bazı düzenli takıntıları içeren, şimdiye kadarki en olgun çalışması olan yeni koleksiyonuna da derinlemesine işlendi.
“Kitabın tamamı temelde farklı eskime türleri hakkında,” dedi, diğer düzenleyici teması erken orta yaş krizi olan “Glory Days” için. Super Mario’nun 40 yaşına girmesiyle ilgili bir hikaye var (Rich de yeni girdi) ve New York City’nin perspektifinden dikenli bir nutuk var. “Bir neslin New York’ta yaşamak için çok yaşlı olduğunu keşfettiği büyük göç” hakkında diyor.
