İlk olarak, İspanya’nın oyuncuları kutlama ritüellerini yerine getirmek zorundaydı. Taraftarlarıyla iletişim kurdular. Ulusal ve bölgesel bayraklardan oluşan bir seçkiyle kendilerini örttüler. Mahcup İngiliz rakiplerine taziyelerini ilettiler. Bunlar tamamlandıktan sonra, Berlin Olimpiyat Stadyumu’ndaki sahada aceleyle inşa edilen podyumun yanında toplandılar.
Oyuncuların çoğu kendilerini toparlamak, kucaklaşmak, geçen ayki başarılarının boyutunu özümsemeye çalışmak için o anı değerlendirdi: Euro 2024’ün başlangıcında İspanya, kıta güçleri arasında ikinci sıradaydı. Şimdi, kusursuz bir turnuva ve Pazar günü finalde İngiltere’ye karşı 2-1’lik bir zaferin ardından ülke bir kez daha zirvede oturuyor.
Lamine Yamal ise kendini tutamadı. Dans etti ve zıpladı, hareket etmeyi bırakamadı. İlk elden deneyimlemese de her oyuncunun kupayı kaldırma şansına sahip olacağını biliyordu, bu yüzden tekniğini uygulamaya dikkat etti ve hayali bir kupayı üç kez havaya kaldırdı.
İspanya’nın oyuncuları sonunda ödüllerini almak üzere çağrıldığında, Yamal biraz erken gitti. Sahneye koştuğunda toplanan ileri gelenler henüz yerlerini almamışlardı. Takım arkadaşları tarafından geri çağrılmak zorunda kaldı, kınamayla değil, şefkatli, biraz babacan bir saç savurmayla karşılandı.
Son birkaç haftadır Yamal’ın ne kadar genç olduğunu unutmak kolaydı. Turnuvanın büyük bölümünde sadece 16 yaşındaydı ve o kadar gençti ki Alman yasaları akşam geç saatlerde çalışması için özel muafiyet talep ediyordu. O kadar gençti ki her zaman yanında özel bir velisi vardı. O kadar gençti ki, kürsünün yanında dururken, muhtemelen cumartesi günü 17. yaş gününü kutlamak için kendisine verilen pastayı tadabilirdi.
Ve yine de, gençliğine rağmen, Yamal nispeten duyurulmamış bir İspanyol takımını büyük ölçüde beklenmedik bir zafere taşımanın büyük bir kısmını hak ediyor. Salı günü Fransa ile oynanan yarı finali değiştiren golüydü. Pazar günü finalde İspanya’nın açılış vuruşunu yaratan pasıydı ve Nico Williams tarafından eve çevrildi.
