Çocuk büyükannesinin şefkatiyle süt, krema ve tereyağıyla ağırlaştı. 13 yaşına geldiğinde Neeraj Chopra neredeyse 190 pound ağırlığındaydı ve bu onu küçük çiftçilik köyündeki en büyük çocuklardan biri yapıyordu. Babası ve amcaları kilo vermesi için bir spor salonuna kaydolması konusunda onu teşvik ettiler. Tesadüfen bir cirit atıldığını gördü ve uçarken suda bir balık gibi yalpaladığını fark etti. Aşık oldu.
Bu imkansız başlangıçtan on yıl sonra Chopra, 2021 Tokyo Olimpiyatları’nda cirit atma yarışmasını kazandı. Bu, Hindistan’ın Yaz Oyunları’nın en önemli sporu olarak kabul edilen atletizmde kazandığı ilk altın madalyaydı ve ülkenin bir asırdan fazla Olimpiyat müsabakasında bireysel bir etkinlikte kazandığı ikinci altın madalyaydı.
Chopra’nın zaferi, dünyanın en kalabalık ülkesi olan Hindistan’daki sporculara ilham verdi. Ve ülkenin bu yılki Paris Olimpiyatları’nda daha fazla madalya kazanma hayallerini canlandırırken, aynı zamanda daha da büyük bir şey için ulusal bir hırsı da körüklemeye yardımcı oldu: Yaz Oyunları’na ilk kez ev sahipliği yapma şansı.
Chopra’nın cirit atmayı öğrendiği stadyumun dışında, Olimpiyat altın madalyasını anan bir duvar resmi.
Ekim ayında Başbakan Narendra Modi, Mumbai’deki Uluslararası Olimpiyat Komitesi toplantısında Hindistan’ın 2036 Olimpiyat ve Paralimpik Oyunları’na ev sahipliği yapma arayışında “hiçbir taşı yerinde bırakmayacağını” ilan etti. Bu arayış Hindistan için başka bir dönüşüm anını doğurabilir: hem geniş bir genç nüfusu spora dahil etmek hem de Hindistan’ın ekonomik, politik ve teknolojik üstünlüğünün bir doğrulaması olarak son gerçek küresel aşamalardan birini değerlendirmek için büyük bir ulusal çaba.
Hindistan’ın Oyunlara ev sahipliği yapma teklifi başarılı olursa, 2036 Olimpiyatları son 60 yıldır üç Asya ülkesi tarafından oluşturulan bir şablonu izleyecek: Japonya (Tokyo 1964), Güney Kore (Seul 1988) ve Çin (Pekin 2008). Yaz Olimpiyatları bu üç ülke için bir geçiş ve ortaya çıkış sembolü olarak hizmet ediyordu.
