Bir gün, 1964 baharında, Times Meydanı’nın göz kamaştırıcı tiyatro tabelaları arasında, James Baldwin yeni Broadway prodüksiyonu “Blues for Mister Charlie” için provaya gidiyordu ve aklında çok şey vardı: Birkaç ay önce, Alabama, Birmingham’da bir kilise bombalamasında dört küçük kız öldürülmüştü; oyununun beyaz yapımcıları, Broadway için uygun olmayabileceğini öne sürerek senaryoyu yumuşatması için peşine düşmüşlerdi. Tiyatroya vardığında öfkeliydi.
Baldwin’in arkadaşı ve biyografi yazarı David Leeming, yakın zamanda Baldwin’in içeri dalıp bir merdivene tırmandığı o günkü “korkunç prova”yı hatırladı. Oyuncu kadrosu ve ekibin üzerinde yükselen Leeming, bir röportajda “esasında onları vizyonunu görememekle suçladı” dedi.
Baldwin senaryodan bir veya iki küfürü çıkarmanın yanı sıra, korkmadan da olsa tereddüt etmedi – biçim korkusu ve beyaz Güneyli nefretinin canavarlığını ve insanlığını yeterince tasvir edemeyebileceği korkusu. Eleştirmenler sonunda tarttılar, her iki cephede de başarısızlığını yazdılar ve gişedeki mücadeleler, oyun yazarının Broadway’deki ilk çıkışının kısa olmasını sağladı.
James Baldwin 1987’de 63 yaşında öldüğünde, hacimli bir eser bıraktı. Bir “peygamber” ve bir “tanık” olarak kabul edilen, son on yılda 2024’te hızlanan bir canlanma yaşadı – okuma rehberleri, film gösterimleri ve sempozyumlarla – 2 Ağustos’ta doğumunun yüzüncü yılı için.
Mirası genellikle denemeleri ve kurgu eserleri aracılığıyla benimsenir, ancak başka bir biçim de sanatına daha uygun olabilir: oyun.
Leeming, “Tiyatroda seyirci ile sanatçı arasında oluşan bağı, anında kurulan bağı çok seviyordu.” dedi.
