Bir cep telefonu, bir davetsiz misafir tarafından kırılmış, rustik bir Airbnb’de yatıyor. Sonra, bir başkası alındığında, hatalı bir bağlantı 911’e yapılan bir aramayı kesintiye uğratıyor.
Akıllı telefonundaki navigasyon haritası, bir sürücünün ormanın derinliklerine dalması sonucu bozulur.
Kaçırma işinde olan suçlulara, “takip edilemeyeceklerinden tamamen emin olmak için” telefonlarını teslim etmeleri emrediliyor.
Ontario kırsalında parti yapmaktan bezmiş bir parti tutkunu, grubundaki bir üyeye yüksek sesle şunu sorar: “Burada sinyal olmadığını anlamanız ne kadar sürecek?”
Bunlar, son korku filmlerinin artık çok eski bir sorun olan cep telefonu sorununu aşmak için kullandığı yollardan bazılarıdır. Çalışır durumdayken, ikilemleri daha çözülebilir hale getirebilir ve belirli durumlardan kaçmayı daha kolay hale getirebilirler — potansiyel olarak. 90’ların sonlarından önce, cep telefonu kullanmaya pek gerek yoktu. çokbağlantı başarısızlığının bir göstergesi. Hatlar aşağı iner veya kesilirdi, elbette, ancak kitlesel cep telefonu kullanımından önceki çağda izolasyon daha kolay elde edilirdi ve bu nedenle ekranda inanmak daha kolaydı. O zamanlar, klişelerin bu kadar sert olması gerekmiyordu.
Sonra hücre geldi ve “Haunted Hill’deki Ev” (1999) ve “Jeepers Creepers” (2001) gibi filmler, durumları tehlikeli hale geldikçe işe yaramaz plastik çevirmeli tuğlalar tuttuklarını fark eden karakterler içeriyordu. (İlkinde, ele geçirilen ev, sakinlerinden herhangi birinin önünde sinyali keser; ikincisinde, genç yetişkin kardeşler, kanatlı bir iblis olduğu ortaya çıkan bir şeye tanık olduktan sonra düşük pil bildirimi yüzünden kavga ederler.) Akıllı telefonlarla, GPS haritaları ve internet aramaları gibi etkisizleştirilecek daha da fazla şey vardı. Cep telefonlarını açıklamaya çabalayan filmler o kadar yaygındı ki, 2009’a geldiğimde, önceki on yılda bu gelişmeyi inceleyen bir süper montaj için 40’tan fazla klip toplayabiliyordum.
