Yeni iktidara gelen İşçi Partisi hükümetinin, İngiliz ekonomisini canlandırmak için iddialı bir ulusal sanayi politikası konusunda utanmazca kampanya yürütmesinin üzerinden en son 50 yıl geçmişti ve sonuçlar genel olarak felaket olarak değerlendirilmişti.
1974’teki sübvansiyon programı, devlet mülkiyeti ve iş dünyası, sendikalar ve hükümet arasında güç paylaşımı, ulusu felç eden grevlerle sonuçlandı. Ve hükümetin endüstriyel kazananları seçme hedefi, otomobil üreticisi British Leyland ve British Steel Corporation gibi kaybedenleri destekleme politikasına dönüştü.
Mevcut İşçi Partisi, 70’lerin mirasını açıkça terk etti. Çarşamba günü Parlamento açıldığında ekonomik gündemini resmen ortaya koyması planlanan Keir Starmer’ın yeni hükümeti, hükümetin İngiltere’nin durgun ekonomisini yönlendirmede kilit bir rol oynaması gerektiği fikrini benimsiyor.
Siyasi liderleri ekonominin daha sıkı bir şekilde sorumluluğunu üstlenmeye yönelten politikalar tüm dünyada yaygınlaştı. Hindistan, Brezilya, Malezya ve birçok Avrupa başkenti de buna katıldı. Öncülük eden, onlarca yıldır açık pazarlar ve müdahalesiz hükümet kampanyasına öncülük eden Amerika Birleşik Devletleri. Hareketin büyük ölçüde hedefi, küresel ekonomiler arasında 2. sıraya yerleşmek için yukarıdan aşağıya planlamayı ve iklim değişikliğinin tahribatını durdurmak için finansman programlarını kullanan Çin’e meydan okumak.
Hükümet müdahalelerinin artan dizisi kaçınılmaz olarak bunların bir dereceye kadar birbirleriyle rekabet edecekleri anlamına geliyor. Ancak dünyanın en büyük gelişmiş ekonomilerinden birine sahip olan Britanya’nın son deneyi özellikle yakından izleniyor.
