Fransa’nın Arles kentindeki belediye binasının derinliklerinde, mütevazı servis tezgahlarının yanından geçip dar merdivenlerden aşağı inen sanatçı Sophie Calle, ayrılmaya dayanamadığı bazı şeyleri gömdü.
“Ne Ver Ne de At” adlı sergisi, 1970 yılında kurulan ve 52.000 nüfuslu bu Provence kentindeki müzelerde, kiliselerde, yeniden işlevlendirilen mağaza vitrinlerinde ve parklarda yeni ve eski fotoğraf eserlerinin grup ve bireysel sergilerinin sunulduğu yıllık bir yaz fotoğrafçılık festivali olan Rencontres d’Arles’ın bu yılki öne çıkan sergisi.
29 Eylül’e kadar sürecek olan Rencontres’ın bu yılki edisyonu “Yüzeyin Altında” başlığını taşıyor ve Calle’nin katkısı, uzun kemerli korkuluklarla ikiye bölünmüş labirent benzeri bir dizi yeraltı mağarasında gerçekleşiyor. Gölgeli yürüyüş yolları ve nemli, küflü atmosfer, bir fırtınada hasar gören deposundaki eserleri sergilediği projesi için ideal. Restoratörlerin onları yok etmesini tavsiye etmesi üzerine, bunun yerine onlara yeraltında bir ahiret vermeye karar verdi. Ve böylece, eserler artık Arles’da “gömülü” durumda ve burada çürümeye devam ediyorlar, ancak en azından terk edilmediler.
Calle — bir fotoğrafçı, yazar ve kavramsal sanatçı — Fransa’nın en çok övülen ve üretken çağdaş sanat yaratıcılarından biridir. Aile, yokluk, ölüm, romantizm ve arşivler, sıklıkla imgeleri ve metni eşleştiren çalışmalarında tekrar eden temalardır. Arles’da, sudan zarar görmüş fotoğraflar, Calle’nin eskiden kendi yatağı olan kömürleşmiş ve atılmış bir yatağı, Calle’nin annesinden bir oda kiralayan bir adamın yanarak öldüğünü ve çarpıcı işaretlere sahip bir dizi mütevazı mezar yerini göstermektedir: Anne, Kızkardeş, Çocuk.
Diğerleri, Calle’nin kör insanların mütevazı siyah beyaz portrelerini, onlara güzel olarak neyi hayal ettiklerini sorduğunda, çerçevelenmiş metinler olarak da sunulan yanıtlarının fotoğrafik yorumlarıyla eşleştiren “Kör” başlıklı bir seriden geliyor. (Cevaplar arasında deniz, mavi renk ve Alan Delon yer alıyor.)
