Koreograf Pam Tanowitz’in çalışmalarında dansçıların etraflarındaki mekana uyum sağlaması, ortama uyum sağlayacak şekilde giyinmesi alışılmadık bir durum değil.
Bu tasarımlar – Joyce Tiyatrosu’nun geometrik desenli sandalyelerinden veya David H. Koch Tiyatrosu’nun soluk altın renginden alıntı yapan kostümler – akıllıca görsel seçimlerden daha fazlasıdır. Dansın ve mekanın ayrılmaz doğasına dair bir ifadedir: dansın kaçınılmaz olarak nerede gerçekleştiğine göre nasıl şekillendiği ve dansçıların bir yere nasıl yeni bir hayat katabileceği.
Son eseri “Day for Night”ta, Perşembe günü tam olarak prömiyeri yapıldı (Çarşamba günkü performans yıldırım nedeniyle yarıda kesildi), mekan Little Island’daki amfitiyatro – Hudson Nehri’nin üzerinde asılı duran Barry Diller tarafından finanse edilen park – ve gün batımında nehrin bir parçası olan muhteşem arka plan. Perşembe günü, altın-pembe bulutlar New Jersey silüetinin üzerinde süzüldü, mor-griye, koyu maviye ve sonra siyaha döndü, renkler Harriet Jung ve Reid Bartelme’nin sade kostümlerinin şeffaf ve parlak kumaşlarında örneklendi.
Bu sahne için herhangi bir görev, unsurlara maruz kalması ve prova stüdyosunda bunları yeniden üretmenin imkansızlığı göz önüne alındığında, zorlu bir görevdir. Ancak Tanowitz ve işbirlikçileri, ışıklandırma (Davison Scandrett), ses (Justin Ellington) ve nehir ve gökyüzünün sunduğu zaman belirteçleriyle eğlenceli riskler alma fırsatını değerlendirmiş gibi görünüyor. İlgi çekici bir şekilde – ve biraz uzun soluklu bir şekilde, sanki keşfedilmemiş hiçbir kompozisyon fikri bırakmaya hevesliymiş gibi – “Day for Night”, parkın doğal ve insan yapımı, kendiliğinden ve kontrollü olanın garip bir şekilde bir araya gelmesini yansıtan şekillerde, çevresinin akıntısıyla hem uyumlu hem de ona karşı akıyor.
Bir saatlik çalışmanın ilk ve en tutarlı bölümü Marc Crousillat, Lindsey Jones ve Maile Okamura’nın üçlüsü. İçeri girer girmez Hudson’a bakmak için bir an ayırıyorlar, sonra midilli adımlarıyla öne doğru atılıyorlar, bu karmaşık hareketin ardından gelecek koreografik bir temel. Solo ve düetlere ayrılsalar bile, sahnede aceleci ayak hareketleri veya süpürücü tekmelerle daireler çizip keserken hafif bir komplocu birliktelik duygusunu koruyorlar. En çarpıcı anlardan bazıları, üçünün relevé’de üst üste durduğu, kolları başlarının üstünde kıvrılmış bir şekilde, ortadaki kişi hızla yere düşene kadar bekledikleri gibi hareketsizlik anlarıdır. Yeniden yapılandırırlar ve tekrarlarlar.
